ไดอารีกับความทรงจำของวันวาน

แดอารี่กับความทรงจำของวัวาน ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ ฉันเป็นเด็กที่่ติดแม่มาก จนอายุ 3 ขวบแม่ก็เอาฉันเข้าโรงเรียนทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ที่ฉันไปโรงเรียนฉันก็จะร้องไห้กลับบ้านหรือบางทีก็วิ่งไปแอบหลังโรงเรียน เป็นอย่างนี้มาได้3 วัน ฉันก็เริ่มหยุดร้อง และอยากที่จะมาโรงเรียน เพราะได้มาเล่นกับเพื่อนๆ และเพื่อนคนนั้นเขาชื่อ ส้ม ส้มเป็นเด็กผู้หญิง ตัวดำ ผมหยิก น่ารัก นิสัยดี เราสนิทกันมาก จนอายุ 5 ขวบ เด็กที่ศูนย์เด้กเล้กทุกก็ต้องย้ายโรงเรียนอื่นเพื่อขึ้นชั้นอนุบาล 1 ต่อและฉันกับส้มเราก็ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันอีก ต่อมาจนถึงชั้นป.2 มีคุณครูย้ายมาใหม่ เป็นคุณครูที่ดุมาก เขาบังคับให้เด็กทุกคนอ่านหนังสือไม่ให้ลงไปเล่นกับเด็กห้องอื่น แต่ฉันกับเพื่อนก็ทนมาจนจบ ป.2 และเริ่มขึ้น ป.3 ในช่วงชั้นนี้ก็เริ่มเรียนมากขึ้นแต่อาจารย์คนนี้ใจดี สอนเก่ง พอสอบเสร็จทุกคนจึงได้คะแนนค่อนข้างดี พอขึ้น ป.4เพื่อนที่มีฐานะดีก็เริ่มย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ที่ดีกว่า จนเหลือเพื่อนแค่ 13 คน ผู้หญิง 3 คน ผู้ชาย 10 คน ในช่วงชั้น ป.4 นี้เด้กทุกคนก็เริ่มโตเริ่มรักกันมากกว่าเพื่อน จนฉันเริ่ม งงๆ กับเหตุการณ์ที่เกินขึ้นกับเพื่อนๆ มีอยู่ว่า เด้กหญิงส้ม เพื่อนที่ฉันรักมากกำลังมีความรักกับเพื่อนในห้องชื่อว่า .... มีการส่งจดหมายบอกรักกัน จนส้มเริ่มที่จะไม่สนใจเรียน หนังสือก็ไม่อ่าน จนถึงตอนสอบเสร็จคะแนนสอบก้ออกมาว่าฉันสอบได้ที่ 1 ของห้อง และส้มตกไปอยู่ที่ 2 ส้มจึงเริ่มสนใจการเรียนมากขึ้น พอขึ้้นชั้นป.5 เรื่องกิจกรรมในโรงเรียนก็มากขึ้น และหนึ่งในกิจกรรมนั้นฉันก็ลงแข่งขันบ้าง นั้นคือ การแข่งขันยุวเกษตรกรดีเด่น ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุก แต่พอหลังแข่งเสร็จ 1 เดือน ทางเจ้าหน้าที่เกษตรจังหวัดก็ได้เข้ามาที่โรงเรียนวัดคู้สนามจันทร์บอกว่าฉันได้เข้าแข่งขันต่อในระดับเขต นั้นก็แสดงว่าฉันชนะการแข่งขันยุวเกษตรกรดีเด่นระดับจังหวัด ฉันได้เข้ารับเกียรติบัตรและเงินรางวัลที่เกษตรจังหวัดสมุทรสงคราม ต่อมาทางเกษตรจังหวัดก็เข้ามาอีกครั้งและบอกว่า ด.ญ.จิราวรรร แผนคู้ ต้องเข้าแข่งขันต่อในระดับเขต ในตอนนั้นฉัน พ่อแม่ และคุณครูต่างเตรียมตัวกันอย่างดี เพราะถ้าฉันชนะโรงเรียนก็จะมีชื่อเสียง พอถึงวันแข่งขันทุกคนก็มีความพร้อมกันอย่างมากเลยทีเดียวทั้งเพื่อน คุณครู พ่อแม่ ก็ต่างเป็นกำลังใจให้ฉัน การแข่งขันในวันนั้นเป็นไปอย่างรื่นไหล พอแข่งเสร็จ คุณครูก็บอกว่าหนูทำเต็มที่แล้วชนะหรือไม่ ก็ช่างมัน ตอนนั้นก็สอบขึ้นชั้น ป.6 แล้วพอเปิดเทอม ทางเกษตรก็เข้ามาที่โรงเรียนอีกว่า ฉันได้เข้าแข่งขันต่อในระดับประเทศ ซึ่งคุณครูและเด็กในโรงเรียนต่างดีใจเพราะตอนที่แข่งทุกคนต่างมีส่วนเกี่ยวข้องกันทุกคน และฉันก็ต้องเข้ารับเกียรติบัตรและเงินรางวัลในระดับเขตที่เกษตรจังหวัดสมุทรสงคราม และเข้าแข่งขันต่อในระดับประเทศ ความยากก็มากยิ่งขึ้น เพราะสิ่งที่ฉันต้องเจอก็คือ การแข่งแบบรวมมิต รวมมิตที่ว่าคือ การเอาทุก ชั้น ทุก มอ ทุก มหาลัย มาแข่งขันรวมกัน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ ยากมาก และในตอนนั้นความคิดของฉันก็ยังอยู่แค่ ป.6 พอแข่งเสร็จ 1 สัปดาห์ ผลที่ไม่น่าเชื่อคือ ฉันได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 หรือว่า ที่ 3 ระดับประเทศ ทุกคนต่างดีใจ ไม่ว่าจะเป็น ตัวฉัน พ่อแม่ คุณครู โรงเรียน และเกษตรจังหวัด ต่างก็ดีใจ แต่ที่ฉันได้ที่ 3 ก็เพราะว่า เด็กมหาลัยที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เขามี่ทั้ง ฟาร์มสัตว์ ฟาร์ผักฟาร์มเห็ด และเนื้อที่อีกเป็นร้อยไร่ แต่ ฉันมีแค่เศรษฐกิจพอเพียงเล็กๆ ซึ่งเห็นได้ชัดจากระดับ องค์รวม ความต่างกัน แต่ก็ดีแค่ไหนที่ มีผู้เข้าแข่งขันตั้ง 6 คน และโตๆทั้งนั้น และฉันก็ได้รับรางวัลจากผู้ว่าราชกาลจังหวัดสมุทรสงคราม และได้เข้าเฝ้าและรายงานแด่ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา เจ้าฟ้ามหาจักรีสิรินธร รัฐสีมาคุณากรปิยชาติ สยามบรมราชกุมารี ณ อุทยาน ร.2 อ.เมืองจ.สทุทรสงคราม และได้รับเกียรติบัตรและเงินรางวัลที่มากขึ้นตามลำดับ และได้ออกโทรทัศน์ พร้อมสร้างชื่อเสียงแก่โรงเรียนอีกด้วยพอจบชั้นป.6 ทุกคนต่างก็เสียใจที่จะต้องแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่น แต่ส่วนมากก็ไปเรียนต่อที่โรงเรียนถาวรานุกูล พอถึงตอนสอบเลือกห้อง ฉันได้อยู่ห้อง 9 และมันโชคดีมากที่ห้อง 9มี่เพื่อนโรงเรียนวัดคู้อยู่ด้วย แต่เป็นผู้ชาย และยังมีเพื่อนที่สนิทจากโรเรียนอื่นอีกด้วย จึงทำให้ปรับตัวเข้ากันได้ง่ายขึ้น พอถึงตอนสอบคะแนนที่ออกมาคือ ฉันสอบได้ที่ 1 ได้เกรด3.59 ซึ่งเป็นคะแนนที่ฉันภูมิใจมาก พอตอนสอบปลายภาค ฉันก็ได้ที่ 1 ได้เกรด 3.68 แต่ทั้งสองเทอมที่ผ่านมามีเพื่อนคนหนึ่งชื่อ เบ้น เบ้นเป็นเด็กที่เก่งและเกรดของเราทั้งสองก็เกือบจะเท่ากันห่างกันเพียง ไม่กี่คะแนน และในกลุ่มของฉันก็มีแต่คนเก่ง ทุกคนไม่หวงวิชา มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน และตอนนี้ฉันก็รู้สึกมีความสุขกับเพื่อนที่รู้จักกันมา เกือบจะ 2 ปี เราก็เหมือนเป็นพี่น้องที่รักกัน